یه رابطه هایی مث نگه داشتن کاکتوس میمونه...

اولش همه چی خوبه!...هرروز حواست بهش هست...سرموقع بهش آب میدی...مواظبی آفتاب بهش بخوره..سعی میکنی گلدونشو قشنگ کنی..

از یه جایی به بعد...کم کم به امید اینکه یکی دیگه هست که حواسش بهش باشه،یا حتی به فکر اینکه دیگه وقتش رسیده که این کاکتوس رو پای خودش وایسه کمتر بهش توجه میکنی...

انقدر درگیر مشغله هات میشی که فقط وقت میکنی از دور بهش نگاه کنی و به سبز بودنش لبخند بزنی...

ولی یه روزی میشه...که دلتنگش میشی..که با خودت میگی این دفعه من برم و بهش آب بدم...

اونجاس که میبینی رنگ به رخسار کاکتوست نیس و این همه مدت تو توهم این بودی که همه چیز مث قبله!

به خودت دلگرمی میدی...میگی همه چی درست میشه...کاکتوسم دوباره میتونه مث قبل باشه...

میگی این بار دیگه منتظر اون نمیمونم که به کاکتوسمون آب بده...خودم دوباره سرپاش میکنم!..

ولی راستش...

از یه جایی به بعد...آب دادن به کاکتوست اشتباس!

فقط باعث میشه علاوه بر خشک شدن پوسیده م بشه...اونوقت دیگه حتی نمیتونی از دور بهش نگاه کنی و فک کنی ظاهر رابطه مث قبله!

چون از صد فرسخی م داد میزنه که چقدر نحیف و خسته س...

هرچقدر که نوازشش کنی...بالاخره سر باز میکنه و مث یه حباب تو خالی نشون میده که چقدر همه چی پوچ شده!

و تو با خودت میگی از کی بطن این رابطه اینطوری متلاشی شده و من نفهمیدم؟!

شاید تو دلت کلی اونی رو که امیدت بهش بود که مواظب کاکتوسه رو سرزنش کنی...با اینکه خودتم به اندازه ی اون تو از بین رفتن رابطتون مقصری...

ولی چیزی که هست...

اینه که تو میمونی و نعش یه رابطه ای که فک میکردی هیچوقت قرار نیس تار و پودش اینطوری از هم بپاشه!...

+همیشه وقت نیس...همیشه واس شروع دوباره فرصت نداری...همین الان به کاکتوست سر بزن! :)

پ.ن:از کاکتوس دوستان عزیز بخاطر این عکس دلخراش عذرخواهی میکنم!...منی که بعضی وقتا خودمم یادم میره نباید کاکتوس داشته باشم!..