از همون راهی که اومدی برگرد!!
میری جلو...انقدر راهو میشکافی و جلو میری که چشمات چیزی جز یه سیاهی مطلق نمیبینه...
یه چیزی دستاتو میگیره تا قدم بعدی رو ورنداری...نمیدونی چیه...ولی حضورشو حس میکنی..
میترسی از برگشتن...
میترسی از اینکه دوباره برسی به همونجایی که همیشه بودی و همه چی مث قبل بشه!
ولی بالاخره...ترست از موندن و برگشتن،ترست از جلو رفتنو پس میزنه...
چشماتو میبندی و یه قدم دیگه میری جلو...ولی چیزی انتظارتو نمیکشه جز یه مرداب عمیق...که آغوششو باز کرده تا با همه ی وجودش تورو ببلعه...
گیر کردی تو مسلخی که هرچی دست و پا بزنی بیشتر توش غرق میشی...
همین که گونه هات از اشکات خیس میشه...میدونی همه چی برات تموم شده...
هیچی دیگه...اونجاس که شونه تو موهات گیر کرده و دیگه جلو نمیره!بسان خر در گل مانده ای نه راه پس داری نه پیش!
هرچقدرم بیشتر تلاش کنی واس بیرون کشیدن شونه،بیشتر گند میزنی بهش و به استغفار میفتی!
تو دلت به هرچی مو صاف و مو لخته بدوبیراه میگی و اشک ریزان ومویه کنان و نعره زنان با خدا راز ونیاز میکنی که بین این همه آدم صغیر و کبیر تو کره خاکی چرا تو باید
مو فرفری باشی!!
-فرفری نامه-جلد دوازدهم-فصل اندر مصائب شانه به زلف کشیدن-صفحه شونصدو نود و هشت-
پ.ن:وقتی شونه تو موهات گیر میکنه و مجبور میشی با قیچی از لابه لای برس درش بیاری و از شدت خشم به گزاف گویی میفتی!!!